He Bianca, riep ik toen ze aan kwam lopen met haar college. Ik stond op een beurs, en had kunnen verwachten dat ze zou komen, ze komen elke twee jaar langs op deze beurs. Ze keek me aan, glimlachte en zei, niet Bianca, ik ben Rachel. Shit, ja natuurlijk Rachel, dacht ik. Hoe had ik haar nu kunnen verwarren met Bianca, die ooit mijn afstudeerbegeleidster was vanuit de Vrijwilligerscentrale Zwolle? Was het haar bril? Was het haar kapsel? Ik weet het niet. Maar ongemakkelijk was het wel. Hoe kon ik nou de naam vergeten van één de accountmanager waarmee ik altijd contact had en toch -al was het niet zo heel vaak- vergaderd had.
Het overkomt me nogal eens. Mijn moeder heeft eens gezegd dat het erfelijk is. Ze heeft er ook last van. Al kan zij ook hele gezichten niet herinneren. Dat heb ik dan weer niet. Over het algemeen herken ik mensen terug die ik ooit eens gesproken heb.
Ik heb naar mijn idee last van namen dyslexie. Als ik mensen in een andere context ontmoet, lang niet heb gezien, of niet vaak genoeg, dan heb ik een probleem. Wisselend als een groot probleem, meestal bij vermoeidheid en in stressvolle situaties. En soms veel minder, als ik heerlijk uitgerust en fit ben.
Wat ben ik dan trots als ik een naam van iemand wel weet. “Hé Peter, hoe is het er mee?”, roep ik naar een kerel van eind vijftig. Hij reageert direct. Ik zit goed. Yes! Een leuk geanimeerd gesprek komt op gang. Hij heeft een nieuwe baan. We schudden elkaar de hand en beloven elkaar weer eens op te zoeken. Dat voelt goed, die neem ik mee voor de volgende keer.
Omdat het me dwars zit, heb ik besloten op onderzoek uit te gaan. En eens te kijken of het echt een soort van namen dyslexie is. Ik besluit om te gaan neuzen in mijn LinkedIn netwerk. Ik blijk 1946 connecties te hebben. Dat tegenover een gemiddelde van 288 in Amsterdam. Zou het misschien kunnen zijn, dat ik veel meer mensen ken dat een gemiddelde Nederlander? Maakt dat me meer kwetsbaar voor ‘namen dyslexie’? Het zou een verklaring kunnen zijn.
Of ligt het toch aan mijn burn-out, die ik een aantal jaren geleden had. En heb ik daardoor een gat in mijn namen-geheugen zitten. En is de nieuwe bril van Rachel net even dat dingetje geweest, wat er door de burn-out niet in opgenomen is.
Of komt het juist door al die verschillende type netwerken, waarin ik in zit. Van cultureel-Zwolle, tot kerkelijk Nederland, onderwijs, woonbranche, techniek, etc.? Het kan een verklaring zijn. De juiste context is zeker behulpzaam, als je een naam wilt weten.
Of vraag ik net even wat teveel van de realiteit door de wens te hebben iedereen bij naam te kennen. En is het gewoon logisch dat het menselijk brein (of de mijne) gewoon niet zoveel namen kan opslaan.
Of is het dat ik er gewoon wat minder goed in ben dan de rest? Mijn vrouw is daar beduidend beter in. Zij kent bij elke stoel de ontwerper, bij de meeste schilderijen de schilder, en ook meeste acteurs kent ze wel bij naam. Ik herken ze wel die acteurs van gezicht. Maar in het beste geval ken ik alleen de naam van de acteur van de laatste James Bond.
Interessante vragen. Voor mij. Misschien ook wel voor een breder onderzoek. Ik zou zoiets wel lezen. Misschien geeft het mij troost als ik weer eens iemands naam kwijt ben.